Naar aanleiding van de recente demonstratie van ‘We Are Still Here’, een actiegroep van ongedocumenteerde vluchtelingen, besloot een van onze kameraden zijn gedachten op papier te zetten. Een stuk over de positie van vluchtelingen in Nederland en hun plek binnen de wooncrisis.

“Ik ben als vluchteling naar Nederland gekomen. Het was een heel lang proces.”

In het aanmeldcentrum worden vrouwen, mannen, kinderen van verschillende landen, culturen, politieke overtuiging en geloven bij elkaar gezet. Heel veel mensen in een kleine ruimte opgepropt. Dit creëert ook frictie, ik heb daar een aantal vechtpartijen gezien.

Na het aanmeldcentrum heb ik in verschillende opvanglocaties gezeten om de procedure af te wachten, eerst in tijdelijke opvanglocaties en uiteindelijk in een Asielzoekerscentrum. Dit heeft een aantal jaren geduurd, en ik moest ook naar verschillende AZC’s verhuizen omdat een aantal AZC’s gingen sluiten.

Ik heb veel vrienden zien komen en gaan. Mensen kregen een positief besluit en mochten blijven – ze gingen uit de AZC en kregen een huis. Veel anderen werden afgewezen en gedeporteerd. Ook vanwege de verhuizingen door sluiting AZC’s. Alles is tijdelijk voor ons, en wij leven van dag tot dag. Alles en het beste uit je dag te halen is onze doel, je kan niet verder denken over de toekomst.

Wij werden raar aangekeken door de bewoners van het dorp waar wij in de AZC verbleven.
“Uitvreters,” werden wij genoemd, “parasieten”, “profiteurs”. Wij snapten daar natuurlijk helemaal niks van, want wij hadden het heel slecht en mochten niet werken. Er was toentertijd niet overal internet en we hadden geen smartphones. We gingen met elkaar rondhangen, sporten, voetballen en kickboksen (zonder bescherming want dat konden wij niet betalen) om niet gek te worden van het wachten.

Na jaren wachten, bezwaren indienen tegen negatieve besluiten, en weer wachten, werd ons asielverzoek goedgekeurd. Je ben dan statushouder en mag eindelijk beginnen met integreren in de Nederlandse maatschappij. Ik had geluk, anderen niet.

Mensen die uitgeprocedeerd zijn, mensen zonder legale verblijfstatus, hebben het nog slechter. Zij kunnen niet terug naar hun land van herkomst, en mogen ook niet hier blijven. Zij leven dankzij de steun van vrijwilligers en het medeleven van mensen. Toen ik nog in een AZC zat, heb ik zelfs mensen die uitgeprocedeerd waren het vertrek zien faken. Zij gingen niet het vliegtuig in of gingen ontsnappen, om uiteindelijk terug te keren en onder te duiken in de kamer van een vriend. Wanneer zij weer weggingen, dan leefden zij illegaal elders in Nederland.

De landen waar zij vandaan komen worden door het het rijke westen, kapitalisme en imperialisme uitgebuit. Hun rijkdom wordt uit het land gehaald en naar het westen gebracht. De lokale bevolking kan er niet van profiteren. Ook daarom komen sommigen hier naartoe; om hun rijkdom achterna te gaan.

Nederland is medeschuldig aan deze situatie: de ellende en het uitbuiting van landen waaruit mensen vluchten. Deze mensen moeten een verblijfsstatus krijgen zodat zij kunnen beginnen met het opbouwen van hun leven en meedoen in de maatschappij. Deze mensen zijn zeer capabel om voor zichzelf te kunnen zorgen. Met een verblijfstatus kunnen zij beginnen met integreren in de maatschappij en kunnen zij een bijdrage leveren. Geef ze onderdak, zodat zij niet meer op straat en in onzekerheid moeten leven. Het is onnodig en onmenselijk om hun in deze vicieuze cirkel rondjes te laten draaien, en van de ene naar de andere plek te worden weggejaagd.

Daarom: onteigen grote kapitalistische pandjesbazen en huisjesmelkers – woningen voor mensen, niet voor winst. Zorg voor meer sociale huurwoningen, onteigen woningcorporaties die alleen voor winst werken en geef de woningen aan mensen die het hard nodig hebben.

Sluit je aan bij de woonprotesten in jouw stad!”

Een demonstratie van ‘We Are Here’ enkele jaren geleden.