“What’s going on? … Courgette! Courgette, answer when your mama calls! Hey, Courgette!”

– “Yes, mama.”

“Who’s going to clean this up? Mama? … Courgette!?”

– “I didn’t do it on purpose. I’m sorry.”

“What am I gonna do with you? You’ll regret this!”

– “Please no, mama.”

“This is gonna hurt!”

– “No!”

We hebben ons vast wel eens als kind afgevraagd hoe het mogelijk is dat een warme dag vol plezier plotseling kan uitmonden in een nachtmerrie. Dezelfde vlieger die we bijvoorbeeld vol ijver vast hielden om mee buiten te spelen verandert ineens in een koud, levenloos object, terwijl we over onze naïviteit peinzen of onszelf ergens van de schuld geven. Hetzelfde geldt ook voor een kleine jongen, Courgette genoemd door zijn alcoholistische moeder, die na haar overlijden in een weeshuis terecht komt.

Deze Zweeds/Franse stop motion animatie film is geregisseerd door Claude Barras en was genomineerd voor een Oscar voor Beste Animatiefilm tijdens de 89^th Academy Awards. De wijze waarop animaties ongelimiteerd en enorm creatief met emoties kunnen spelen om een verhaal te vertellen is niet te vergelijken met speelfilms, en komt naar voren in films zoals Inside Out (2015), Night Is Short Walk On Girl (2017) en natuurlijk Ma Vie de Courgette.

Maar tragedie is niet het enige waar deze één uur durende film over gaat. Het is daarentegen vooral een emotionele en snoezige weergave van de realiteit van kinderen in een tegenwoordige weeshuis. De weeskinderen hebben allen verschillende redenen voor hun opvang en hebben hun eigen unieke persoonlijkheid, maar vanwege dezelfde eenzaamheid en afhankelijkheid voelen ze zichzelf in essentie aan elkaar verbonden en brengen dezelfde familiegevoel naar voren waar ze allen naar op zoek zijn. Ongeacht dat er wat gepest hier is, en een vechtpartij daar is, leren ze te beseffen dat ze allemaal familie zijn.

De makers hebben de ogen van hun personages met opzet vergroot, omdat de meeste emoties zich schuil houden in de ogen van mensen. Hierbij komen de reacties van de personages op allerlei gebeurtenissen duidelijker naar voren om een dieper waardering en medelijden te krijgen. Het is één van die diepgaande Feel-good-movies die we warm onder de dekens moeten kijken, en waar we compleet van onze eigen emoties kunnen genieten als reactie op deze schattige achtbaan.