Dit artikel is geschreven door een van onze leden, het vertegenwoordigd niet per se het standpunt van onze organisatie.

In een aantal van mijn voorgaande artikelen heb ik gesproken over “een proletarisch perspectief” en ik neem aan dat de betekenis hiervan niet helemaal duidelijk is voor iedereen. Op zichzelf genomen vind ik het belangrijk om dit kort te beantwoorden, omdat we met dit perspectief allerlei maatschappelijke vraagstukken adequaat kunnen beantwoorden. Laten we dus eens kijken wat het inhoudt.

In ons samenleving bestaat er een bevoorrechte minderheid van individuen die haar inkomsten verkrijgt door de afpersing en controle van de arbeid van de overgrote meerderheid. In elke imperialistische natie zijn er dus twee naties, twee werelden, die ontstaan doordat de arbeid van een massa uitgebuite werkers een bevoorrechte minderheid in stand houdt, en waarvan hun belangen in complete tegenspraak staan tot elkaar. Vanuit deze splitsing van onze samenleving tussen wij die werken, en zij die op onze arbeid leven, ontstaan er nog bijzondere rangschikkingen die we voor nu even achterwege houden.

Tussen deze uitgebuite massa van werkers bestaan ook onderlinge tegenstellingen doordat bijvoorbeeld nationale minderheden worden onderdrukt en individuen van haar eigen nationaliteit worden bevoorrecht. Verder geeft deze klassenmaatschappij de samenleving een patriarchale karakter waardoor de werkende vrouw naar beneden wordt gedrukt en haar nog lager doet zinken.

Een proletarisch perspectief is de bovengenoemde samenvatting van de samenleving. Vanuit dit perspectief waarin de samenleving is opgesplitst tussen twee vijandige kampen: proletariaat en burgerij, en waarbij het proletariaat haar interne tegenstellingen heeft, zal een helder politiek program en principes moeten worden geformuleerd. Deze zullen tot doel hebben om de problemen van vrouwenonderdrukking en racisme te erkennen, aan te kaarten, te bestrijden, en tegelijkertijd om de meerderheid van mensen te verenigen in de strijd tegen het kapitaal. Deze vereniging is noodzakelijk, want alleen door een samenbundeling van kracht door het proletariaat kan het imperialisme omver worden geworpen, en alleen dan zullen we de kracht beschikken om de samenleving radicaal en in ons belang te herstructureren. All roads lead to Rome.

Een proletarisch perspectief verwaarloost dus niet de ene strijd voor het ander alsof beide onderling vechten om dezelfde baan, maar erkend elke strijd en de verschillende problemen, en vecht ertegen op basis van principes die de meerderheid kan verenigen en oprichten tot de heersende klasse. Deze principes zijn bedoeld om de klassenstrijd tot haar overwinning te brengen en gelden als fundament. Deze overwinning zal in praktijk meer gelijkheid, rechten en minder vooroordelen brengen voor vrouwen en genderonderdrukten dan volumes aan feministische literatuur.

De kracht van het marxisme is haar consistentie, waarbij geen gebruik wordt gemaakt van onbelangrijke zijroutes en academisch geleuter. Het bovenstaande is een versimpelde, maar duidelijke weerspiegeling van de samenleving waarop deze proletarische principes zijn gebaseerd. Deze principes zullen jammer genoeg nooit in een Gilette reclame kunnen worden opgenomen, (hoe terecht die reclame ook was) omdat ze onverzoenlijk zijn met de belangen van de kapitalisten. Dit perspectief brengt duidelijk het verschil naar voren tussen marxisten en alle andere ideologieën, zij het intersectionaliteit of het feminisme, doordat het de klassenbelangen helder op de voorgrond zet in plaats van deze te verdoezelen.¹

We zullen de strijd van werkende mensen en alle onderdrukten uitvoeren op basis van principes van samenwerking die bedoeld zijn voor de strijd tegen de knechting van ons arbeidskracht aan het kapitaal en voor ons volledige bevrijding. Duizenden of miljoenen arbeiders zullen niet de straat opgaan, omdat we alle genderidentiteiten niet erkennen. Ze zullen daarentegen massaal de straat opgaan, omdat hun levensomstandigheden steeds lager naar beneden zinken, werkloosheid en verpaupering toeneemt, het ellende in hun huishoudens enz. terwijl het kapitaal zichzelf blijft verrijken. En de strijd tegen deze armoede zal een politieke vorm aan moeten nemen voor een strijd om de macht. Maar in deze strijd om de politieke macht zullen we tegelijkertijd de identiteit van alle genderonderdrukten moeten erkennen, omarmen, en onvoorwaardelijk hun complete vrijheid en zelfbeschikking eisen. Hierdoor kunnen genderonderdrukten omgekeerd tenminste het proletarische belang hoog houden en zichzelf verenigen.²

In de strijd van het proletariaat voor de politieke macht en om daarmee de productiemiddelen voor zichzelf, en dus voor de gemeenschap te eisen, bind ze alle vraagstukken van onderdrukking aan zichzelf en de sociale revolutie vast, en zal na de overwinning alle klassen en de onderdrukking van alle bijzondere groepen compleet ten einde brengen. Dit is wat er wordt bedoeld wanneer bepaalde vraagstukken worden behandeld op basis van een proletarisch perspectief.

1Het marxisme beschouwt dus het perspectief van klassen als primair, al het geestelijke als secundair en erkent dat er een wisselwerking plaats vindt tussen de twee, in plaats van dat ze alles op één hoop gooit als een naast elkaar bestaande systeem van klassen, ras, gender enz. dat op de één of andere manier aan elkaar zijn verbonden.

2De onvoorwaardelijke steun voor de zelfbeschikking van genderonderdrukten is van toepassing, ongeacht of ze de proletarische oorzaak omarmen of niet. Marxisten horen deze strijd altijd te steunen en de autonomie van alle genders en hun zelfbeschikking te eisen. Deze steun maakt het wel toegankelijker voor genderonderdrukten om de proletarische oorzaak te omarmen, want zonder deze steun zou het daarentegen totaal ondenkbaar zijn.