Op 17 augustus1795 begon de grootste slavenopstand in een Nederlandse kolonie ooit, onder leiding van Tula (zie foto). De opstand op Curaçao duurde meer dan een maand en bracht de koloniale regering in grote moeilijkheden. 
De opstand begon met een ‘gewone’ staking van ongeveer 50 tot slaaf gemaakten op één plantage. Zij trokken het eiland over, bevrijdden gevangenen en haalden lotgenoten op andere plantages over om zich aan te sluiten. Na enkele dagen hadden 2.000 van de in totaal 13.000 tot slaaf gemaakten zich aangesloten bij de opstand. De sfeer was optimistisch. Op de Franse kolonie St. Domingue, wat enkele jaren later Haïti zou worden, was onder druk van een grote slavenopstand de slavernij al afgeschaft. Omdat Nederland begin 1795 werd bezet door Frankrijk, gingen veel mensen in de Nederlandse koloniën ervan uit dat de slavernij daar ook snel zou worden afgeschaft.
Helaas zou dit op Curaçao nog lang niet gebeuren. De opstand kreeg het karakter van een guerrilla-oorlog, waarbij de opstandelingen zich verschansten op een grote berg, waar ze moeilijk bereikbaar waren voor de koloniale legers. Ze hadden ongeveer 2.000 schapen de berg opgedreven, en ‘s nachts plunderden ze de maïsdepots in de omgeving, waardoor ze het vrij lang konden uithouden. Maar de Nederlandse koloniale legers schakelden na een paar weken over op een strategie van uithongering: ze verbrandden alle maïs in de omgeving en maakten het drinkwater onbruikbaar door er kadavers in te gooien.
Hierop gaven veel opstandelingen zich over. Ze kregen “amnestie”, wat inhield dat ze geen straf kregen, maar wel weer als vanouds als slaaf op de plantages moesten werken. Degenen die als leiders of sleutelfiguren werden gezien, werden zeer wreed gestraft. De openbaar aanklager had er geen enkele moeite mee een martelwerktuig in te zetten dat hij zelf een paar jaar eerder nog een “verschrikkelijk wangedrocht” had genoemd en een teken van een gebrek aan beschaving. De leiders Tula, Carpatta en Mercier werden geradbraakt (alle botten gebroken), in het gezicht verbrand en vervolgens onthoofd. Hun hoofden werden op een spies tentoongesteld, als afschrikwekkend voorbeeld voor iedereen die nog durfden te denken aan opstand.
Tula wordt gezien als de belangrijkste leider van deze opstand en vandaag de dag wordt hij geëerd als held op Curaçao.
