“We’re all in pain. Why cant we share our pain?!”

“I’ve spent my entire life trying to make people happy. And the three people I love the most in the world, hate each other’s guts. I’m in the middle of it. I can’t take it anymore!”

Na Life is Sweet is het onmogelijk om niet nog een film te willen zien van Mike Leigh, die zijn films wilde baseren omtrent “real life – love and passion and caring and all the things that matter”.

Geregisseerd door Mike Leigh en winnaar van de Palme d’Or tijdens de 1996 Cannes Film Festival en nog vele andere prijzen.  En in de hoofdrol Marianne Jean-Baptiste, Brenda Blethyn (Best Actress Award gewonnen), Timothy Spall, Phyllis Logan en Claire Rushbrook.

Als er een film is geweest die mij in tweeën heeft gebroken, dan is het Secrets & Lies wel. De hoogopgeleide optometrist Hortense Cumberbatch (Marianne Jean-Baptiste) begint een zoektocht naar de waarheid van haar biologische moeder na de dood van beide ouders. Cynthia Rose Purley (Brenda Blethyn) is een oudere vrouw uit het proletariaat dat fabrieksarbeid verricht en een eenzaam, geïsoleerd en een bijna nachtmerrieachtig bestaan leidt waarin ze zich ongeliefd voelt door haar omgeving. Haar dochter Roxanna (Claire Rushbrook) is een straatveger die zichzelf ver van haar moeder vandaan probeert te houden om haar eigen leven te kunnen leiden. Cynthia geeft enerzijds veel om haar dochter, maar heeft toch een dubbelzinnige relatie met haar. De enige troost vindt ze uiteindelijk bij haar jongere broer Maurice (Timothy Spall) die ze voor twee jaar niet heeft gezien en gesproken. Nadat ze elkaar weer ontmoeten begint ze op zijn schouder uit te halen –  “You’re the only one I’ve got Maurice.. You love me, don’t you? Hold me tight, Maurice, please. Sweetheart.” –  en Maurice nodigt haar uit voor een familie bbq om Roxanna’s verjaardag te vieren.

Deze hele wanhopige bestaan van Cynthia wordt eindelijk compleet op zijn kop gezet wanneer Hortense haar moed bij elkaar raapt om haar biologische moeder op te bellen. Had ik er al bij vermeld dat Hortense een donkere vrouw is, en Cynthia niet? De hoopopgeleide Hortense uit de kleinburgerij ontmoet haar witte biologische moeder uit het proletariaat.

In deze film functioneerd Cynthia als de stuwkracht naar waarheid die daarmee al het bedrog en zelf-loochening van Cynthia’s dysfuctionele familie uit alle barsten en spleten tevoorschijn haalt. Met zijn lange shots ontvouwt deze film zich, en scene na scene ontbloot het fragiele weefsel zich waarop hun levens zijn gebouwd. Het trekt onze aandacht steeds dichter naar zich toe, omdat we ons beginnen af te vragen hoe deze leugens allemaal zullen neerstorten. En wanneer alle ‘geheimen en leugens’ zijn neergehaalt voelen we onszelf verlost alsof onze eigen harten zijn geleegd van al het pijn, vuil en verdriet.