“This film is not based on a real story. It is based on thousands.” – Filmposter

Een Spaanse film geregisseerd door Fernando León de Aranoa met in de hoofdrol Javier Bardem (internationaal bekend), Luis Tosar en José Ángel Egido. Het gaat over een groep havenwerkers die werkloos zijn geworden en dus hun ‘maandagen spenderen onder de zon’.

Deze film was mede geïnspireerd door een staking van havenwerkers in Gijón die eindigde in rellen. Dit wordt ook vertoont in de opening van de film – maar met een harmonische gitaar op de achtergrond weergeeft het gelijk de dubbelzinnige stijl van deze film met haar hartverwarmende, komische en tegelijkertijd tragische gebeurtenissen.

De film speelt zich af na de mislukte staking die de havenwerkers werkloos achter laten. Het weergeeft op een realistische, maar ook komische manier de wijze waarop de mannen het hoofd bieden om met hun werkloosheid om te gaan. Het vertoont allerlei praktische en emotionele aspecten die daarbij komen kijken. Rico (Joaquin Climent) opent zijn eigen bar waar ze bij elkaar komen en de meest intensieve en hilarische discussies met elkaar voeren over hun benarde omstandigheden. Jose (Luis Tosar) ontwikkelt gevoelens van onzekerheid en minderwaardigheid omdat zijn vrouw wel een baan heeft en het inkomen genereert. Hierdoor wordt hij angstig dat zijn vrouw hem zal verlaten en ook gauw jaloers waardoor hun relatie eronder leidt. Lino (Jose Angel Egido) probeert verder te solliciteren, maar komt er gauw achter dat zijn opponenten 20-jarige jongemannen zijn, en probeert zichzelf daardoor jonger voor te doen dan hij is. De arme Amador (Celso Bugallo) accepteert dat hij geen baan meer zal vinden, vanwege zijn leeftijd en spendeert zijn dagen door te drinken. De centrale hoofdfiguur schijnt Santa (Javier Bardem) te zijn die met zijn charismatische en dominante persoonlijkheid boven iedereen uitsteekt. Maar ook hij ondervindt problemen met zijn werkloosheid.

Al deze problemen worden op een hele subtiele wijze vertoont zonder een overdreven focus om melodramatisch te zijn. Terwijl deze mannen inbreken in het dak van een voetbalstadium waar een vriend van hun werkt als beveiliger om de wedstrijd te bekijken, of een gezellig avondje houden in het huis waar ze oppassen, komen de problemen van werkloosheid steeds op subtiele wijze naar boven. Precies zoals in het dagelijkse leven. En het is deze subtiele weergave van tragedie aangevuld met komedie dat het zo’n goede film maakt.

Alleen het menselijke aspect en de warmte die deze film uitstraalt is genoeg reden om hem te kijken. Voor iedereen die een fase van werkloosheid heeft meegemaakt of zich er in begeeft is deze film echt een aanrader. Het zal ons doen beseffen dat we er nooit alleen voor staan in ons lot in het proletariaat. Ongeacht de verschillende wijzen waarmee de hoofdrolspelers met hun problemen kampen, blijven ze koppig de principes van broederschap, eenheid en samenwerking hoog houden. Zelfs wanneer werkloosheid alles van de mannen beroofd, behouden ze deze band. Zoals Amador in de film zegt: “Like Siamese twins – if one of us gets fucked, we’re all fucked.”