“Ecce homo. ‘Behold the man.’ This man bears a cross called cancer. He’s Christ. If you were diagnosed with cancer, you’d start dying right away. But not this fellow. That’s when he started living.”

Wie verheugt zich erop om op zijn schouders te worden getikt tijdens een gezellig feestje omdat het tijd is om hem te verlaten? Het feestje zal gewoon doorgaan, maar wij mogen er geen deel meer van uitmaken. De dood is één van de meest natuurlijke angsten van de mens, en niemand verheugt zich ernaar. Deze film van Akira Kurosawa, met Takashi Shimura in de hoofdrol, brengt de bekende gezegdes “memento mori” en “carpe diem” bij elkaar in plaats van ze enkel in een tegenstelling te plaatsen.¹ Het is een film die het leven kracht geeft en bevestigt, waardoor we tot slot er zelf naar zullen verlangen om onze levens compleet te benutten voordat het feestje is afgelopen.

Kanji Watanabe werkt 30 jaar lang in dezelfde monotone bureaucratische afdeling van de overheid. In zijn hele carrière heeft hij niet eenmaal verzuimd, omdat hij bang is dat anderen er dan achter zullen komen dat hij eigenlijk heel nutteloos werkt verricht. Zijn vrouw is overleden en de relatie met zijn zoon is erg economisch en verzuurd.

Kanji krijgt last van zijn maag en bezoekt een dokter die hem diagnosehert met maagkanker en dat hij nog minder dan een jaar te leven heeft. Deze klap in zijn gezicht confronteert hem plotseling met zijn verspilde leven. En terwijl de doodsklok tikt begint zijn zoektocht naar betekenis in een wereld vol van hedonisme, begeerte en sociale ellende. Hiermee wordt antwoord gegeven op de vraag wat een mens werkelijk betekenis geeft in het leven.